Remgeld in de thuisverpleging

Er is recent, vooral op sociale media, nogal wat commotie geweest over een mogelijk verplichte invoering van het remgeld in de thuisverpleging. Volgens bepaalde bronnen, die van oproer blijkbaar een doelstelling op zich maken, was het al een uitgemaakte zaak, dat dit er zou komen.

Hoe zit de vork nu werkelijk aan de steel? Jürgen De Smet, onze algemeen directeur, legt uit.

Laat ons beginnen met duidelijk te stellen dat er momenteel geen plan of beslissing is om het remgeld te verplichten, tegen welke datum dan ook.

Wat wel klopt is dat deze discussie al een tijdje loopt tussen de beroepsorganisaties en kartels in de thuisverpleging.

  • Iedereen weet dat verschillende nomenclatuurtarieven ontoereikend zijn om zelfs maar de gemaakte kosten te dekken, dat de indexaties van de nomenclatuur het tempo van de prijsstijgingen die we allemaal ondervinden absoluut niet volgen én 
  • dat het moeilijk blijft door te verwijzen naar andere vormen van ondersteuning voor de patiënt, met name de gezinszorg, waar de patiënt wél mee betaalt én
  • dat de overheid onze roep naar meer middelen vaak heeft gecounterd met het ‘argument’: “in eerst eens uw remgeld”.

Op zich staat het elke thuisverpleegkundige vrij om morgen het remgeld aan de patiënt aan te rekenen. Om historische redenen is dit m.n. in Vlaanderen, maar ook in ruime mate in Wallonië, nooit gebeurd. Waarom dan een verplichting tot inning? Dit komt eenvoudigweg, zoals te vaak, voort uit schrik en wantrouwen. De vrees dat ook aan deze verplichting weer praktijken en groeperingen gaan ontsnappen en er geen eerlijke concurrentie meer mogelijk is. We moeten met die schrik en vrees helaas blijven rekening houden, omdat onze overheid er niet in slaagt de sector definitief te bevrijden van de 1% malafide praktijken. Echter leidt dit vaak tot nieuwe regelgeving die de job van de 99% goedbedoelenden onnodig lastig maakt.

Goed, waar is er dan toch een kink in de kabel gekomen? Het antwoord is: op héél wat punten. Ik haal er de drie belangrijkste uit:

  • de maximumfactuur zal niet altijd voldoende bescherming bieden voor oplopende kosten bij de patiënt. Het is allesbehalve duidelijk hoe de financiële draagkracht van alle patiënten zal worden gevrijwaard.
  • Wat is verplicht innen, wat indien facturen niet kunnen geïnd worden? Wat met de meerkost van heel deze opvolging? Wie gaat op welke wijze controleren of er effectief is geïnd?
  • Het meest belangrijke punt is dat er bovendien helemaal geen draagvlak is voor deze maatregel bij de overheid en de mutualiteiten. Mutualiteiten zien er hoogstens nog maar eens een extra maatregel in om fraude te bestrijden, maar toont zich voor het overige een heel koele minnaar. De thuisverpleging staat er dus alleen voor om het hoe en waarom te communiceren en de patiënten te informeren.

Om deze redenen zijn we vanuit de kartels E-Vita en KZTV op de rem gaan staan en staat de invoering on hold. Het ziet er, met de stijgende verkiezingskoorts in zicht, niet naar uit dat er nog snel beweging in het dossier zal komen.